Over de col nu in Spanje

Woensdagavond heel gezellig gegeten met broer Bertus en schoonzus Monique in een restaurantje in de buurt van ons hotelletje. We waren bijna de enige gasten. Je begrijpt niet van welke omzet zij moeten leven. Zowel in ons hotelletje stikt het van de vliegen als in het restaurantje. Een tijdje geleden ging ik ook met Wim ergens eten en ook daar stikte het van de vliegen.

Het hotelletje was net een hotelletje uit Fawltytowers televieserie uit vroegere tijden. Bij ons stroomden de douchebak bijna over, licht was kapot, stpcontact deed het niet,bij Bertus kwam het gordijn naar beneden. Ach ja wij zagen de humor er van in.

Vanmorgen nog even met elkaar ontbeten en daarna ging ieder weer zijn eigen weg. Zij gingen naar Valencia waar Coralieke (hun dochter) stage loopt en wij moeten vandaag de pas over om de route deel 3 van Santiago te volgen.
Het leek ons verstandig om enkele spullen bij Bertus in de auto achter te laten. Alles wat in de fietstassen zit moet je mee zeulen de bergen over. Hoe triest het ook is wij hebben ons lichtgewicht stoeltjes aan Bertus meegegeven.We weten niet hoeveel campings we nog aan zouden doen n Spanje, want misschien overnachten we in bed & breakfast of in een refuge. Verder heb ik mijn Teva sandalen achter gelaten die dingen heb ik 1 keer aan gehad tijdens het fietsen maar bijhet klimmen werkt dit voor geen meter. Die sandalen beginnen ook te stinken als ze nat in de tas worden gedaan. Mijn fietsschoenen bevallen mij nu zo goed dat ik de Teva's niet zal missen. Ik heb voor de avond mijn gewone teenslippertjes

Wim is altijd verslaafd aan kaarten. Hij had 3 detailkaarten bij zich en doordat het routeboekje zo goed is heeft hij deze ook bij Bertus achter gelaten. Verder nog mijn badpak. Meestal is er geen zwembad of je komt te laat aan.
Ik had ook nog een nieuwe afritsbare broek gekocht maar ook deze maar achtergelaten. Op advies van Bertus heb ik mijn regenbroek maar bij mij gehouden, want in Noord Spanje kan het nog wel eens koud zijn en spoken en niets is vervelender dan dat je het koud hebt.

Vandaag eerst naar St. Jean pied de port. Dit is de verzamelplaats voor pelgrimgangers om de pas over te gaan. Daar natuurlijk eerst koffie drinken en even naar het kerkje. Vervolgens naar het ibformatiecentrum van Santiago om wat informatie in te winnen over de route, slaapmogelijkheden en Wim heeft toch voor de zekerheid een credential gehaald, want deze heb je nodig op sommige overnachtingsplaatsen. Ik had dit al geregeld via het Genootschap te Utrecht voor Comostellagangers. Vandaar dat er al zoveel stempels bij mij er op staan. Nu heeft Win ook een stempel!

Op naar de Roelandspas 1057 meter hoogte. Wij hebben voor deze pas gekozen, want anders moet je over de Somportpas en dan moet je dat in 2 dagen doen en de aanlooproute is langer. Aangezien wij op vrijdag over 2 weken terugvliegen hebben wij hiervoor gekozen.

Het is een route van 25 kilometr omhoog met grote delen met een stijgingspercentage van 7 tot 9%. Jammer dat je soms ook weer even daalt, want dan heb je het werk weer voor niets gedaan. Het was te doen maar toch ook pittig vooral als je al 2000 kilometer gefietst hebt.

Gehaald! Uiteraard je gaat natuurlijk niet opgeven!
Wij zijn niet ver afgedaald. We hebben nu een camping op een hoogte van 850 meter Het is nu een heerlijke temperatuur. Het zal vanavond wel koud zijn. We slapen liever op ons eigen matje en in onze eigen slaapzak dan in een hotelletje. Vandaag voor het eerst al om16.00 uur op de camping.

We zagen onderweg, dat we nog 800 kilometer te gaan hebben. Jeetje dan zijn wij er al bijna, dat wil ik nog helemaal niet. Het leven als een Nomaden bevalt mij zo wel. Elke dag je tentje inpakken en kijken waar je in de avond weer uitkomt.

Ik had gedacht dat wij veel meer fietsers tegen zouden komen maar wij hebben er vandaag alleen bij de koffie 4 gezien en bij de beklimming 1. Echte wandelaars zie je ook nog niet veel, dat zal bnnenkort wel anders zijn.

Gisteren toen ik ma belde zei zij, dat ze elke dag in gedachten meefietste, dat vond ik een ontroerende opmerking. Ik heb hier regelmatig aan gedacht toen ik weer zo'n bocht van 9% moest nemen. Het gaf mij kracht!. Het steentje van ma heb ik nog steeds bij mij.

Zo dat was het weer. Ik had nu even tijd om te schrijven met zo"n klein pennetje op zo"n kleine telefoon. Bedankt voor jullie reacties. Wij dus nu in Spanje. Het is wel even omschakelen met de taal. Prima camping overigens.

Veel liefs Henny en uiteraard ook van Wim